Recenzja filmu

13. dzielnica (2004)

Paryż. Rok 2013. Miasto murami podzielone na dzielnice. Tytułowa Trzynasta Dzielnica, to jedna z najbardziej niebezpiecznych, obfitujących w największą ilość przestępców. Opanowana przez apodyktycznego bossa narkotykowego odstrasza zewnętrzną ludność swoim stanem. Leito, jeden z prawych jej obywateli, trafia za kratki, z powodu zamordowania skorumpowanego policjanta, który to oddaje jego siostrę w ręce rzezimieszków. Sześć miesięcy później rządowa ciężarówka, transportująca bombę, zostaje przejęta przez podwładnych narkotykowego szefa. W związku z tym władzę wysyłają na jej teren niesamowicie wyszkolonego policjanta, w celu rozbrojenia owego "niszczyciela", który na domiar złego "zaaktywował się" automatycznie. Jako "przewodnika" decydują się przyznać mu, wychowanego w dzielnicy Leito... Tak mniej więcej prezentuje się fabuła "13. Dzielnicy". Już na pierwszy rzut oka widać, z jakiego rodzaju kinem mamy do czynienia. Zemsta, policja, banda gangsterów, podział na dobro i zło - nic innego, tylko "akcja". W dodatku akcja w klasycznej formie, z wszystkimi stereotypowymi przywarami. Pierwsze, co typowe i zarazem pierwsze, do czego się przyczepię, to postaci. Jednowymiarowe, przerysowane, stworzone ku wywoływaniu odpowiednich uczuć w oglądającym. Mamy Tahę, szefa wielkiej organizacji przestępczej, zbijającej interes na używkach. Znerwicowanego, choć na pozór spokojnego, okrutnego w swej nieprzewidywalności. Potrafiącego zabić "ot tak" kilku swoich podwładnych, ze stoickim spokojem na twarzy. Nie mającego w sobie za grosz dobroci. Prezentującego wszystko co najgorsze - chciwość, żądzę, bezduszność, chorobliwą apatię, absolutny niehumanitaryzm. Mamy Leito i Damiena, świetnie wyszkolonych, pozytywnych bohaterów, działających razem, z powodu zbieżności celów. Co chwila "zabawiających" podręcznikowymi żartami, w sytuacjach - wydawałoby się - najmniej ku temu stosownych. Potrafiących wybrnąć z najgłębszego bagna. Na koniec mamy Lolę, siostrę odważnego Leito. Zawadiacką, "twardą", nie dającą sobie "dmuchać w kaszę", piękną dziewczynę. Dodatkowo zaoferowano nam wyjątkowo naiwne uwieńczenie historii. Nie zdradzę zakończenia, nie mam bowiem zamiaru spoilerować, ale czuje się zobowiązany napisać, że to bardzo absurdalne posunięcie. I o ile można by było zaliczyć "13. Dzielnicę" do "wybijających się", dzięki sporadycznie pojawiającym się elementom zaskakującym, to jednak końcowy efekt "zabija" owe. Film może zachwycić od strony technicznej. Niesamowite wyczyny dwóch głównych bohaterów, sfilmowane w dobrym stylu, mogą zrobić wrażenie. Jednak, jako że osobiście nie należę do wielkich pasjonatów stylu walki reprezentowanego przezeń, nie zwróciłem na ten aspekt wystarczająco dużej uwagi, by "przymknąć oko" na pozostałe wady. Ponadto, mimo wszystko, montażysta i kamerzysta prezentują co najmniej dobry poziom. Rezultat ich pracy szczególnie interesująco objawia się w scenach początkowych. Cóż, "13. Dzielnica" to typowe (powiedziałbym aż nadto) kino akcji. To samo oferowane już nieraz - pełne braków fabularnych, absurdalnych posunięć, schematów. I nic nie jest w stanie wskórać przyzwoita strona techniczna, obok takiego przeciętniactwa. Szkoda tylko Bessona, który widać na "stare lata" angażuje się w produkcję filmów niewystępujących ponad przeciętną i sprawia wrażenie kinowca czysto komercyjnego.